Dia de mama

Om 8 uur stond ik bij de MacDonalds te wachten op Sophie, Veronica en Laura. We zouden met zijn vieren naar Chichicatenango gaan. Eerst hadden we afgesproken bij Minerva, maar omdat ik die plek nog niet kende verzamelde we bij de MacDonalds. Eerst nog even naar de supermarkt om drinken en eten in te slaan voor de busreis. Daarna zijn we op een hoek van een straat gaan staan en verschillende kleine busjes aangesproken of ze naar Minerva reden. Bij heb 3e busje hadden we eindelijk geluk en was er genoeg plaats om met het busje mee te gaan. Na 1,25 Quetzal betaald te hebben waren we bij Minerva aangekomen. Het is een marktje waar veel Chickenbussen verzamelen. We zaten net in de Chickenbus en hij reed aan. Een betere timing konden we niet hebben. Deze rit duurde 2,5 uur. Tijdens de route kwamen er steeds mensen in en uitstappen. Op een gegeven moment was het druk in de bus en het is normaal dat je met zijn 3e op een bankje gaat zitten voor 2 personen. Hierdoor moesten we een aantal keer opschuiven, zodat er een 3e persoon bij kon komen zitten. In Chichicatenango aangekomen te zijn, zijn we eerst naar de wc gegaan. Ik moest al tijdens het opstappen in Xela. Op de markt aangekomen te zijn ben ik samen met Sophie alle kraampjes afgegaan. We hadden afgesproken met elkaar om weer bij de kerk te verzamelen. We hadden alleen geen tijd gezegd, wat dus niet zo slim was. Sophie had een tas en ik een portemonnee gekocht bij een kraampje. Hierdoor konden we goed afdingen. De prijs voor de portemonnee was 110 Quetzal en ik had hem voor 75 Quetzal. Daarna zijn we gaan eten bij een restaurantje op het balkon. Dit balkon had uitzicht over de markt. Helaas zag je alleen de daken van de markt. Na nog 3 rondjes gelopen te hebben over de markt en Laura en Veronica nog steeds niet tegen gekomen te zijn. Hadden we besloten om maar boven op de trap van de kerk te wachten. Na een tijdje kwamen ze langsgelopen en zijn we naar ze toe gegaan. Ze hadden tassen vol met spullen die ze gekocht hadden. Hun moesten nog eten en aangezien onze lunch niet zo'n groot succes was zijn we nog gaan eten. We hebben een tijdje op de bus moeten wachten die naar Xela ging. De bus kwam eindelijk na 45 minuten wachten. Bij het instappen van de bus bleek dat die helemaal vol zat/stond. We werden er met zijn 4e bijgepropd. Sophie stond op de eerste trede van de bus en moest zich goed vasthouden de eerste 10 minuten dat ze niet viel, omdat ze buiten de bus hing. Na die eerste vermoeiende minuten gingen we beetje bij beetje steeds verder in de bus. Na de eerste 2 uur gestaan te hebben en we stonden al bijna achter in de bus, konden we eindelijk om de buurt gaan zitten. De bus bied zitplaatsen aan voor 36 personen, maar we stonden in het begin wel met 70 als het er niet meer mensen waren in de bus. Het was een echte belevenis die je een keer in je leven meegemaakt moet hebben. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurt, zoals mensen uit de bus gevallen. De heen weg kosten 20 Quetzal, dus voor de terugweg had ik dat ook apart gestopt in een vakje van mijn tas. Blijkbaar was de terug weg 25 Quetzal. Ik nam de moeite niet om mijn portemonnee te pakken en net deed of dat ik geen Spaans kon heb ik niet meer betaald. Bij het eindpunt aangekomen te zijn, zijn we weer in een kleiner busje gegaan die ons naar het centrum van Xela bracht. Ik ben eerder uitgestapt omdat dit korter bij mijn gastgezin was. Blijkbaar is de weg naar Xela toe duurder dan de weg andersom.